Ik ben bij een bedrijfsevent om een fotoreportage te maken. Tijdens de ontvangst, het openingspraatje, lunchbuffet en de presentaties loop ik rond om talloze beelden te maken. ’s Avonds schuif ik aan bij het etentje voor de gasten, mijn fototas staat naast mijn stoel. Mijn tafelgenote stelt zich netjes voor, waarna ze belangstellend vraagt wie ik ben en wat ik doe. Een beetje verwonderd kijk ik haar aan: ik ben immers de hele dag duidelijk in beeld geweest met mijn camera, denk ik zelf. Haar antwoord verbaast me nog meer: ‘Ohhh, ik heb eigenlijk niet echt op de fotograaf gelet’.
Ik vind het bijzonder: hoe kan ik zó duidelijk aanwezig zijn en toch niet opgemerkt worden? Eigenlijk is dat, in deze rol, een compliment. Het draait immers niet om mij, maar om de mensen die ik in beeld wil brengen. En zo is het ook bij de interviews die ik doe. Het gaat niet om mijn mening of verhaal, maar om dat van de mensen die ik spreek. Maar op sommige momenten is het juist wél sterk om mij ook open te stellen. Zo krijg je een connectie en ontstaan de mooiste verhalen. En daar draait het uiteindelijk om!