Benieuwd wat ik meemaak in mijn vak en geïnteresseerd in (schrijf)tips? Lees mijn mini-blogs om op de hoogte te blijven!
Vanuit mijn tuinkantoor heb ik zicht op het huis en garage. Het is warm, de deuren staan wijd open. En terwijl ik in een interview zit, zie ik mijn hond op haar gemak de garage in scharrelen. Om er vervolgens op dubbele snelheid uit te sjezen met een slipper in haar bek. Blij huppelend kijkt ze ondeugend naar mij, want het is natuurlijk de bedoeling dat ik haar achterna ga rennen. Maar ik zit vast in een gesprek waar ik niet zomaar even op de pauzeknop kan drukken.
Toch blijft het ‘slippertje’ van mijn hond de aandacht trekken. Ik typ stug door en zie hoe mijn slipper natter en natter wordt, door het gras rolt, weer opgepakt wordt en langzaam een maat kleiner wordt. ‘Zal ik dan tóch tegen mijn interviewkandidaat zeggen dat ik over één minuutje terug ben’, vraag ik me in gedachten af.
En terwijl ik de voors en tegens afweeg (slipper gered versus gesprek onderbroken) zegt mijn gesprekspartner ineens: ‘Zeg, mag ik je over tien minuten terugbellen, mijn zoon moet op het potje’. Beduusd en blij tegelijk leg ik neer. Ik red mijn slipper, geef mijn hond aandacht en installeer me weer achter mijn toetsenbord. Hoe lang dat potje duurt weet ik niet, maar ik heb wel geleerd: bij hoge nood is eerlijkheid de enige juiste keuze.